Samen met zijn team pakt hij de kinderarbeid en –slaverij aan door middel van bevrijdingsacties en campagnes over de hele wereld. In 2014 ontving hij hiervoor de nobelprijs voor de Vrede.
Hij zegt hierover het volgende:
‘Als ze net bevrijd zijn, verkeren ze in shock. Niet lang daarna vragen we ze om hun eigen naam te zeggen. Dat is de meest krachtige manier om je gevoel van eigenwaarde terug te krijgen. Je eigen naam is hét teken van je identiteit. We laten ze het eerst zachtjes zeggen en langzaam steeds harder. Zodat ze het echt gaan voelen. Dat draagt bij aan hun kracht en gevoel van vrijheid.’
Ook binnen systemische opstellingen vindt er een bekrachtiging plaats van je identiteit door het uitspreken van je eigen naam. De moeder wordt weer gezien als moeder en gaat zichzelf weer zien als moeder, zo geldt dat ook voor vaders, het kind, de voorouders, het land, het bedrijf.
Het uitspreken én bevestigen van je naam schept namelijk ruimte voor bestaansrecht en eigenwaarde.
Treffend en ontroerend vind ik dan ook het onderstaande gedicht van Neeltje Maria Min uit haar gedichtenbundel: Voor wie ik liefheb wil ik heten.
Mijn moeder is mijn naam vergeten,
mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?
noem mij, bevestig mijn bestaan.
Laat mijn naam zijn als een keten.
noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.
voor wie ik liefheb, wil ik heten.